ท่ามวยไทย  ในวิชา ” พาหุยุทธ์ ”  เราก็มีศัพท์เฉพาะวิชาไว้ไม่น้อยหน้าของต่างประเทศเหมือนกัน  แถมยังมีคำที่เป็นรหัสไว้ใช้  เพื่อมิให้ปฏิปักษ์รู้ล่วงหน้าก็มาก ฉะนั้นท่านที่รู้อยู่จัดเจนแล้ว  ก็ขออภัยด้วยที่ผู้เขียน ” เอามะพร้าวห้าวมาขายสวน ”  ผู้เขียนมุ่งแต่จะเสนอศัพท์เฉพาะวิชามวยไทยแก่ท่านที่ยังไม่ทราบเท่านั้น  จึงหวังจะได้รับความเห็นใจจากปรมาจารย์มวยไทยทั้งหลายด้วย ผู้เขียนได้ออกนอกเรื่องท่ามวยไทยไปมากพอแล้ว  จึงขอกลับมาบรรยายท่ามวยไทยต่อไป การ ” ตั้งท่า ” มวยไทยเป็นมูลฐานสำคัญเท่า ๆ กับ (Stance) ในแบบมวยสากล  แต่โปรดอย่าหลงไหลว่าเหมือนกัน  ดังที่อาจารย์มวยบางท่านเข้าใจเพราะ ” ควายไม่ใช่วัว ” มวยสากลไม่ใช้ตีน  ” ท่าคุม ” หรือที่แบบสากลเรียกว่า  ”  การ์ด  ” (Guard) ก็เป็นลักษณะที่ต่อเนื่องกัน  มวยไทยต้องเอาใจใส่กับการ  ” ตั้งท่า  ” ให้รัดกุม มิฉะนั้นการป้องกันก็ดี  หรือการโจมตีก็ดี  ย่อมได้ผลไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ตามเจตนารมณ์ของมวยไทย             ด้วยความประสงค์ที่จักให้ได้ประโยชน์สมบูรณ์ขอเสนอการ  ”  ตั้งท่า  ”  ของมวยไทย (หรือสุดแต่จะนิยมแบบจากคณาจารย์อื่นใด) และขอได้โปรดติดตามช้า ๆ เพื่อความเข้าใจไว้ด้วย             มวยไทยเป็นแบบต่อสู้ตั้งแต่หัวตลอดตีน  ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง  เพราะฉะนั้นการ ”  ตั้งท่า  ” จึงต้องพยายามฝึกฝนให้กระชับทะมัดทะแมง (Compact) ใครถนัดหมัดขวาให้ก้าวตีนซ้ายออกไปข้างหน้า  ยาวกว่าช่วงก้าวปกติเล็กน้อยพอไม่ให้เสียหลัก  ยกหมัดขวาขึ้นเท่าระดับหน้า (ตรงจุดอุณาโลม)  (ดังเคยแนะนำไว้แล้วตอนต้น)  คือกลางระหว่างหัวคิ้ว  ให้หมัดห่างจากหน้าประมาณ ๓ คืบ หรือ ๑๒ นิ้ว  ดังนี้ ศอกซ้ายซึ่งซ่อนอยู่ (ไม่สังเกตไม่เห็น) จะทำหน้าที่บังจุดสำคัญตรงที่ตั้งหัวใจ  ส่วนหมัดขวาให้ยกขึ้นเท่าระดับกึ่งกลางของปลายแขนซ้าย  ศอกขวาก็จะกลายเป็นเฝือกป้องกันซี่โครงอ่อนด้านขวา และตับอันเป็นอวัยวะเก็บกำลังสำรอง ขณะเดียวกัน หมัดขวาก็ทำหน้าที่ปกป้องจุดอ่อนอีกแห่งหนึ่งคือ  ”  อกรวบ  ”  หรือ  ” ยอดอก  ” ซึ่งนักมวยตะวันตกเรียกว่า ” โซลาร์ เปล๊กซุส ” ” Solar plexus “ ไม้มวยสากลที่กล่าวนี้ไม่มีคนรู้จักจนกระทั่ง พ.ศ. ๒๔๔๐  เมื่อรูบี้ …